Deze week kregen we het bericht dat Jan Tuinman is overleden. Uiteraard wist ik dat Jan ziek was en dat het niet goed ging, maar toch schrik je weer even van zo’n bericht. Jan, ook zo’n gedreven vrijwilliger en eigenlijk meer dan dat. Want je hebt vrijwilligers en VRIJWILLIGERS, met hoofdletters inderdaad. Mensen met hart voor de club, die vrijwel hun hele leven bij de club rondlopen en waar nodig de handen uit de mouwen steken. Mensen die het hart van de club zijn. Dat geldt bij onze club, maar natuurlijk bij elke club. Want voor elke vereniging, club, stichting en tegenwoordig ook zorginstellingen en scholen geldt eigenlijk hetzelfde: zonder die vrijwilligers geen bestaansrecht.
Het afgelopen jaar heeft vv Haren al een paar van die clubmensen verloren, mensen waar we niet zonder konden, waar je vrijwel altijd een beroep op kon doen: om te fluiten, leider te zijn, jeugdtrainer, grensrechter, maar ook achter de schermen als er geklust moest worden, de velden weer klaar moesten voor het weekend of als er iemand achter de bar of in de keuken nodig was. En, niet onbelangrijk, voor de minder populaire taken als bijvoorbeeld bestuurslid. De gevleugelde opmerking “het kost je maar een paar uurtjes per week” kennen we allemaal, en we weten allemaal dat het er vaak veel meer zijn. En dus zijn deze mensen goud waard voor de club en daar staan we dan wel eens te weinig bij stil. Maar bij het horen van het overlijden van Jan besef je het ineens weer.
Door de jaren heen heb ik heel wat van die “oer-vrijwilligers” voorbij zien komen, mensen waar je niet zonder kon. Die je weekend maakten, al verloor je een wedstrijd, al miste je voor open doel, de vrijwilligers deden gewoon hun taak. Want vrijwilliger zijn is niet vrijblijvend, als jij je opgeeft als vrijwilliger, rekent men ook op je, moet je er staan. Dus dat betekent op een doordeweekse dag achter de bar, al heb je de hele dag gewerkt en moet je je de volgende ochtend gewoon weer bij de baas melden. Of op zaterdag of zondag als gastheer aanwezig zijn, men rekent er gewoon op dat je er bent. Persoonlijk ben ik opgegroeid, en velen met mij, met de “dames Blomkens” zoals we Trientje Oomkens en Martha Blom gekscherend noemden. Als kind kocht je bij hun je limonade, chips en snoep. Tot op late leeftijd waren ze het gezicht van onze (oude) kantine. En toen we wat ouder werden tapten ze ons misschien wel eerste pilsje. Dit waren vrijwilligers, die zelf niet eens voetbalden, maar kinderen bij de club hadden en er zo inrolden en nooit meer weggingen. Vrijwilligers die (bijna) nooit klaagden, maar zoveel lol, plezier en liefde uitstraalden dat we allemaal het gevoel hadden dat ze onze moeders voor het weekend waren.
Vervlogen tijden en ze komen in die hoedanigheid nooit terug, al moet gezegd dat ze jaren later in de nieuwe kantine waardige opvolgers kregen in het duo Jan (Holstein) en Frank (Logjes). Elke week stonden ze op zondagochtend in de kantine, stond de koffie klaar, waren de broodje gesmeerd en stonden de ballen warm. Jongens met hart voor club en liefde voor de leden. Door de coronatijd en fysiek ongemak kwam hier op een gegeven moment een eind aan. De afgelopen 4 jaar heeft Frank nog bij buurman Gorecht met evenveel liefde daar dezelfde werkzaamheden vervuld, maar dit weekend was het dan echt gebeurt. Bijna 70 en “nu even geen verplichtingen meer” vertelde Frank mij. En dat is hem gegund, dankbaar voor al die jaren gunnen we hem dat hij ook eens een weekend iets anders kan doen.
En zo nemen we in 1 week afscheid van twee geweldige vrijwilligers, jongens met hart voor de club. Van Jan Tuinman dus definitief en dus staat hij nu symbool voor al die fantastische vrijwilligers! Want het zijn er velen (geweest) en uiteraard wil ik niemand te kort doen.
Jan, zijn droge humor, zijn grote grijns, zijn inzet, zijn kennis, zijn verbetenheid op het veld en zijn kameraadschap zullen velen missen. Maar zit bij een ieder bij VV Haren in het hart!
Dank je wel Jan ( Hosemann ) !!! Voor dit prachtige eerbetoon aan Jan en inderdaad aan al die Vrijwilligers die o zo belangrijk zijn voor elke vereniging.