Door de jaren heen kwam de vv Haren vaak in het nieuws. De ene keer met successen zoals bijvoorbeeld een kampioenschap maar soms ook in mindere periodes , bijvoorbeeld bij degradatie. Ik kan me de jaren 80 nog goed herinneren, elke week een “stukkie” in de Helper Linie, waarin verslagen van het vlaggenschip van de vereniging, het eerste elftal, maar ook de dames kwamen ruim aan bod, en af en toe een mooie prestatie van een jeugdteam of seniorenelftal. Dat de tekst van de hand van mijn eigen vader kwam ( en soms van mijzelf) geeft het een persoonlijk tintje.
Maar soms zijn er verhalen die de bar in de kantine of de stamtafel ontstijgen, die zo bijzonder zijn, dat er vandaag de dag een cameraploeg van Hart van Nederland naar Haren zou trekken om daar verslag van te doen, zoals afgelopen week het geval was bij onze buren over Thom van Bergen (ook een prachtig verhaal natuurlijk!)
In de jaren 80 was dat niet het geval maar waren er wel een paar in het oog springende gebeurtenissen die in de katernen van destijds het Nieuwsblad van het Noorden belandden, en in een enkel geval op de voorpagina. Mysterieuze, maar ook grappige en bijzondere verhalen, die ook vandaag de dag nog bij menigeen in het geheugen staan gegrift.
Zoals bijvoorbeeld het verhaal van de “Munt van Hans”. Een zilveren muntstuk wat al jaren dienst deed als instrument voor de toss, want eigenaar Hans Biemolt was al jaren scheidsrechter bij onze vereniging, floot wedstrijden van de jeugd, de senioren, was aanwezig bij toernooien en ook op het immer gezellige Horecavoetbal was hij vaste arbiter. En altijd had hij een zilveren muntstuk als vaste attribuut naast zijn fluit, mooie zwarte scheidsrechterpak, zijn pen en notitieblokje en wellicht zijn kaarten. Die munt was hem heilig. Tot op een dag onze postbesteller, want Hans was werkzaam bij de PTT als postbode, bij aanvang van een wedstrijd op, ik dacht, het Westveld de munt omhoog gooide, het landde in het groene gras en de paniek lichtelijk uitbrak: De zilveren munt was verdwenen! Waar men ook zocht, de munt werd niet gevonden, zelfs niet door twee elftallen, de reserves en begeleiding en het publiek: waar men ook zocht, geen munt te vinden! De Helper Linie besteedde er destijds een artikel aan en ook het Nieuwsblad vond het nieuwswaardig. In mijn beleving is het mysterie nooit opgelost en weet tot op de dag van vandaag niemand wat er uiteindelijk met de munt is gebeurd. De wedstrijd zal uiteindelijk zonder toss met de munt begonnen zijn…
Wie ook de voorpagina haalde was een ander markant lid van onze vereniging, Wil Helbig. Deze keeper, en later ook speler, van diverse elftallen in het verleden had immer een uitgesproken mening in het veld, zowel richting tegenstander, scheidsrechters maar ook medespelers. Ik kan mij nog een gevalletje “achtervolging” herinneren, want Wil had weer eens commentaar op een medespeler, Geert Blom in dit geval. Geert was niet de beste voetballer, maar was wel een keer klaar met de eeuwige commentaar van onze visboer, of was hij toen al schilder? Afijn, Geert was er klaar mee en zette tijdens de wedstrijd de achtervolging in. En aangezien je van deze boerenzoon geen klappen wilde ging Wil op de loop.. Een kolderiek gezicht, die niet had misstaan in een deel van de Kameleon. Maar daar haalde Wil de voorpagina niet mee, wel met een andere opvallende actie. Op een zondagmorgen was het namelijk weer eens raak: Veelvuldig commentaar op de leiding leverde Wil een rode kaart op bij een wedstrijd op het Westveld. Nog kokend van woede liep hij richting de kleedkamers langs het Bosveld, alwaar de veteranen hun potje afwerkten. Met iets te weinig spelers, want er ontbrak nog een elfde man. Omdat Wil nog genoeg energie had en de jongens hem vroegen (niet wetend van de zojuist gegeven sanctie) stapte hij vrolijk het veld in om een bijdrage te leveren aan déze wedstrijd…. Die bijdrage was echter van korte duur, want ook hier haalde Wil het einde van de wedstrijd niet, wederom door een rode prent. Maar daarmee haalde hij wel de voorpagina van het Nieuwsblad, want twee keer rood in twee wedstrijden binnen het uur bleek uniek, net zo uniek als Wil Helbig was!
En dan was er nog het verhaal van “de vriendelijke inbrekers”… Na één van de vele gezellige nieuwjaarsrecepties besloot een viertal jonge leden dat er na het bezoek aan de kantine en het voormalige café Bonder nog wel meer in het vat zat. Het was gezellig en dus werd de avond voortgezet in het centrum van Groningen. Na het bezoeken van diverse etablissementen werd het tijd om huiswaarts te gaan. Op de Vismarkt werd een politieauto staande gehouden, de agenten werden keurig “een gelukkig nieuwjaar” gewenst en de vraag luidde: kunnen jullie ons even naar Haren brengen? Dat dit antwoord “nee” was , verbaasde de boys uiteraard niet en dus werd de voettocht voortgezet richting Grote Markt, alwaar eerst een bezoek aan de Febo gebracht werd. Daarna zou de reis naar huis ingezet worden. Zou, want het liep even anders:
Met de hete kroket nog in de keel werden de jongens verrast door een bezoekje van maar liefst 4 politieauto’s. De gedachte was nog even “ze hebben zich bedacht, en brengen ons naar Haren” maar dat bleek niet het geval. Met ieder een eigen chauffeur werd er een bezoek gebracht aan de Rademarkt, alwaar het hoofdbureau gevestigd was.
Hier werd de 4 vrienden, Gert H. ,Jan B. , Geert L. en Eric P. een gratis overnachting aangeboden, weliswaar in een gedeelde kamer , maar niet met elkaar. Na een bezoek van de officier van dienst bleek waarom: Er was ingebroken bij de Perry Sport en onze jongens werden daar van verdacht, er zouden zelfs getuigen zijn. Wat op zich knap was, want de boys waren zich van geen kwaad bewust. Na een rumoerige nacht en een stevig verhoor werden de vier weer heengezonden, al bleven ze verdacht. Het leverde ze in ieder geval een eervolle vermelding op in het Nieuwsblad: “Vriendelijke inbrekers aangehouden” was de kop! Dat het allemaal op een misverstand berustte, het geen gevolgen had of een strafblad opleverde en de heren later een excuusbrief kregen, kon niet voorkomen dat er in “ het Luifeltje”, de stamkroeg van de mannen, vol hilariteit over werd gepraat. En er zelfs een advertentie hing: “Te Koop: sportschoenen! Alleen linkerschoenen, de rechter worden zo spoedig mogelijk nageleverd…!
