Het mooie van verhalen schrijven is dat je reacties krijgt. Reacties van mensen die je tijden niet gezien of gesproken hebt, maar door jouw verhalen contact zoeken en met hun eigen herinneringen komen. Want zoals ik al eerder beschreef, in zo’n jubileumjaar komen er veel verhalen los, met ieder zijn of haar eigen herinnering aan “die goeie ouwe tijd”.
En niet alleen verhalen, ook beelden. Iconische beelden, vaak in de vorm van foto’s, uit recent maar ook verder verleden. Vooral de foto’s in zwart-wit spreken dan tot de verbeelding en brengen mij terug in de tijd. Omdat ik op mijn vakantieadres niet de beschikking heb over een rijk arsenaal aan foto’s ben ik blij dat er op mijn interne harde schijf, ook wel geheugen genoemd, nog veel van die oude beelden staan. Foto’s uit lang vervlogen tijden, die je zo vaak gezien hebt, dat ze op je netvlies staan gebrand. Foto’s van elftallen, zoals die ene van dat elftal in Volendamkostuum (ik meen destijds het 6e), een elftal met jongens als Jan Panneman, Teun Bouwman, Habbo Kraaima, Henk Hovenkamp en Bennie Warris, om er maar een paar te noemen. Een mooi elftal waar ik als zeer jong seniorenlid wel eens mocht meedoen omdat ze iemand te kort kwamen. En dan mij als jonge hond steeds de diepte in stuurden met lange ballen “want doe bist nog jong, doe kist wel loop’n”
Of die prachtige foto van de “Houtlandboys”, het team van vrienden waar ik ook deel van uit mocht maken en die werden gesponsord door één van die Boys, Wouter van der Werf, van de toenmalige Houtland aan de Kerkstraat. Dit team had op een gegeven moment meer wisselspelers en begeleiding dan veldspelers, maar het was elke week een feestje om hiermee op pad te gaan. Om maar niet te spreken van de trainingsavonden, die mochten rekenen op een hoge opkomst. Maar dat had vooral met de napret aan de bar te maken, en de uitstekende verzorging van ons aller Teun…(“doe maar ’n tientje”)
Ja, als je het over iconische mensen binnen de vv Haren hebt, kun je aan onze bakker van weleer niet voorbijgaan: Teun Westerhof! De altijd aanwezige, soms wat nukkige, maar voor iedereen klaarstaande kantinebaas. Want dat was hij, een baas! Ook erg populair bij de kinderen als hij hun snoep of ijs verkocht, Teun met zijn grote handen…. En al kon hij soms wat mopperen, over alles en iedereen zeuren, onze Teun kon niet zonder zijn VV Haren, en vv Haren niet zonder hun Teun!
Hij stond ook jaren aan de basis van de supportersvereniging, een club fanatieke Harensupporters die elke wedstrijd aanwezig waren, maandelijkse kaartavonden hadden en jaarlijks een geweldig feestje vierden. Op een gegeven moment was er te weinig animo en ging de club ter ziele, maar er was een tijd dat het veel leven in de brouwerij bracht.
Leven in de brouwerij, daar zorgden meer figuren binnen de VV Haren voor. Zo heb ik nog scherp de foto in gedachten van Wolter, de immer enthousiaste trompettist. Bij elke wedstrijd van het vlaggenschip aanwezig op de altijd volle dijk, en onder luide aanmoediging van de jeugd en andere toeschouwers een deuntje op zijn instrument blazen ter aanmoediging van de boys in het eerste. Good-old Harke Bos ging er meer van scoren, Rink van der Wal ging er harder van lopen en Jan Holstein hield nog meer ballen tegen… Althans, dat hoopten we als Wolter ging toeteren! Of dat ook altijd het geval was….? Natuurlijk niet, maar het waren mooie tijden!
Voordat er überhaupt gevoetbald kon worden, waren er al vele mensen druk geweest. Mensen achter de schermen die af en toe op de voorgrond traden, en waarvan dan ook direct mooie plaatjes werden geschoten. Twee van die mensen waren Wiebe Olthof en Bert Ellens. Deze twee eenheid was verantwoordelijk voor de velden, dat er lijnen lagen, dat er vlaggen stonden, dat de ballen hard waren. Op mijn harde schijf zie ik ze staan, bij een , ik dacht, elektriciteitskast, breeduit lachend. Wiebe, de man die in zijn witte overall achter zo’n kalkkarretje liep om rechte lijnen te trekken, en Bert er achteraan in zijn karakteristieke loopje om de cornervlaggen te plaatsen en de netten te controleren. Elke week weer, en altijd lagen de velden er top bij. Het was ook niet voor niets dat de KNVB graag te gast was op ons mooie complex.
En hoe meer je terugdenkt aan die tijd, hoe meer er los komt in het geheugen. Een Harke Bos senior, staand op een tafel het clublied zingend bij een kampioenschap, een troste Gerard en Annie Pauwels, die het damesvoetbal bij Haren introduceerden en samen met trainers als Oosterhuis, van der Pol en Scholtens het naar een zeer hoog niveau brachten, een Arend Stenvert, die als voorzitter trots aan de telefoon melding deed van een kampioenschap in ik meen de 4e klasse E. Allemaal beelden die voorbij vliegen, uit een tijd dat alles nog zo gemoedelijk en gewoon leek, een tijd dat de club groter was qua elftallen en leden dan vandaag de dag. En op het moment van schrijven lees ik dat ons weer een clubman is ontvallen. Klaas Drenth, clubman in hart en nieren, liefhebber van het spelletje, anders hou je het niet zo lang vol om elke zondag een balletje te trappen met je voetbalvrienden, maar bovenal een geweldige aimabele man, die ik regelmatig tegenkwam, op en buiten het veld. En altijd groeten: dag Jan!…….. Dag Klaas!!!
