Nu dat jubileumweekend met rasse schreden naderbij komt, wordt het tijd me ook eens te gaan verdiepen in “die goede ouwe tijd”. Immers, onze vereniging is ergens begonnen en er liggen uit die tijd vele verhalen voor het oprapen. En dan helpt het als je door bepaalde mensen in een richting wordt “geduwd”. Zo werd ik door de, bij iedereen welbekende, omroeper van dienst, de heer B. Biemolt, nadrukkelijk gewezen op een mij onbekende grote speler uit het verleden. Deze man, Piet Knollema, werd in de jaren 60 en 70 steevast “de beste keeper van Haren en Omstreken” genoemd. Hij was letterlijk een grote speler, want een boom van een vent, maar was ook aardig bedreven in het tegenhouden van ballen, en dus niet zomaar een ballenvanger. Deze superlatieven die Bert over de beste man uitstrooide maakten mij uiteraard nieuwsgierig, en na een korte kennismaking bij de voor Haren desastreus verlopen beslissingswedstrijd tegen Gruno, wist ik genoeg: deze man wil ik graag spreken!
En dus fietste ik op een dag na mijn werk een paar minuten Assen Oost door om bij Piet en Bea op de koffie te gaan, ze bleken namelijk vlakbij mijn werk te wonen. Tijdens het gesprek dat we hadden kwam de hele voetbalcarrière van Piet voorbij, compleet met fantastische fotoboeken vol foto’s, geweldige krantenknipsels en dito verhalen uit een ver verleden. Ik werd helemaal meegezogen in dit prachtige avontuur, zozeer dat het onmogelijk is om dit in één column te beschrijven.
M.E.O., daar begon het allemaal, het team van Meerweg en Omstreken. In een tijd dat vakantie geen reis naar Mallorca, Ibiza of Kreta was, maar gewoon een paar weken vrij bij huis, moesten de kinderen natuurlijk vermaakt worden. En hoe vermaak je een groep kinderen die doorgaans hun vrije tijd op straat doorbrengen met een bal, waar de putten de goals waren? Juist, met voetbal! Een toernooi wel te verstaan, op het sportpark, waar straten en wijken het tegen elkaar opnamen. Een geweldige happening, die een paar dagen duurde en waar zelfs werd gescout. Want onze eigen Hendrik Nijboer liep daar natuurlijk rond en had oog voor talent. En dus viel zijn oog al snel op onze Piet, die als keeper indruk maakte bij MEO. Het was dus een kwestie van tijd dat Piet “zijn eerste contract” kreeg, want Nijboer zorgde er uiteraard persoonlijk voor dat Piet bij Haren kwam, en was tevens zijn eerste keeperstrainer.
In een elftal met Albert Wekema, Dicky Blom, Eddy Rutgers en meer coryfeeën uit die tijd, maakten de pupillen indruk. Niet alleen op het veld, ook op de weg, want de elftallen van Nijboer gingen per fiets naar uitwedstrijden. Het maakte niet uit waarheen, zaterdags zag je het peloton van Hendrik gaan: via Waterhuizen naar Sappemeer, over de Meerweg naar Eelde en via de Hereweg richting Stad. Ook op het veld stonden de boys hun mannetje, want ze wisten bijvoorbeeld een groot pupillentoernooi bij Gruno te winnen, een toernooi waar alle grote jeugdteams uit de omgeving aan meededen.
Dat Nijboer niet alleen een harde stem maar ook een harde uithaal had, ondervond Piet ook in die tijd. Zijn kameraden hadden Piet verteld dat Nijboer het liefst bij zijn koosnaam genoemd wilde worden, dus besloot Piet deze kennis maar eens in de praktijk te brengen. Na een behoorlijke training waarbij Piet alle hoeken van het doel had gezien, bedankte hij zijn trainer met de woorden: “dat was een mooie training, bedankt Turfie”. Het leverde hem een beste uithaal en een behoorlijk rood oor op! Voor eens en altijd was het Piet duidelijk: Gewoon Nijboer voortaan!
Het zijn deze verhalen die je soms doen verlangen naar de tijd van toen, een tijd dat voetbal nog vooral een hobby was. Je voetbalde door de week met je vriendjes op straat en op zaterdag op de club. Je beleefde samen de trainingen, de wedstrijden en groeide samen door richting de senioren. Voetbal was sport en verbroedering en het enige wat menig kind had in die tijd. Bladerend in de geweldige fotoboeken van Piet Knollema word je meegezogen in die verhalen, waar een columnist als ik nog vele regels over kan schrijven. Maar dat bewaren we voor de volgende!
