Dat onze club grote spelers heeft voortgebracht is geen geheim. Spelers die indruk maakten in de gemeente, in de regio en zelfs landelijk. Spelers die via onze vv Haren terecht kwamen bij clubs als bijvoorbeeld GRC, Be Quick en Helpman om daar op een hoger niveau hun kunsten te tonen. Maar zelfs bij profclubs mochten jongens met een zwart-wit hart hun talenten tonen.
Maar de al eerder gememoreerde Piet Knollema schopte het zelfs tot “international”. Hoe dat zit is een lang verhaal maar te mooi om hier niet even uit de doeken te doen. Want niet alleen Hendrik Nijboer zag de talenten van Piet, ook in de regio vielen zijn prestaties op. En dus kon het gebeuren dat hij in 1966 in de Groninger selectie werd opgenomen, samen met een zekere A. Haan uit Winschoten, Henk Oosterwold en Jan Schipper die later furore maakten in het Oosterpark.
Dat Piet Haren verliet werd hem niet in dank afgenomen, maar een beetje door omstandigheden gedwongen deed hij het toch. Na wat omzwervingen kwam hij, via militaire dienst, in Assen terecht, alwaar hij bij Achilles verder aan “zijn loopbaan” als keeper werkte. In zijn fotoboeken las ik tal van lovende artikelen over zijn prestaties en dus was het niet gek, dat Piet, die voor zijn werk bij Shell naar het westen moest, ook daar een club vond op het bijna hoogste niveau: ZFC in Zaandam
Zijn toenmalige trainer Simon Kistemaker (“De Kist, wat een fijne man was dat!”) was groot bewonderaar van “onze” Piet. Hij vergeleek hem zelfs met Jan van Beveren, misschien wel de beste keeper die Nederland ooit heeft gehad. (al blijft dat natuurlijk suggestief) En het moet gezegd, bij het zien van enkele foto’s zou je zeggen dat het hem was: dezelfde flair, stijl en haardracht. Die samenwerking met Kistemaker heeft trouwens een levenslange vriendschap opgeleverd!
Bij ZFC was Piet medeverantwoordelijk voor de opmars van derde naar eerste klas, speelde hij wedstrijden voor tribunes gevuld met 10.000 supporters en bleven zijn prestaties niet onopgemerkt. Er klopten scouts van Ajax en AZ’67 op de deur en vooral de laatste werd serieus. Piet twijfelde even, maar een snelle rekensom leerde dat zijn baan bij Shell hem meer zekerheid en, niet onbelangrijk, meer geld opleverde. En aangezien de hypotheek betaald moest worden en de kachel thuis moest branden was de keuze snel gemaakt. Bovendien, ook het amateurvoetbal bracht nog wel iets meer dan alleen plezier….
In zijn volwassen keeperscarrière, die dus in Haren 1 begon, speelde Piet in 25 jaar bij verschillende verenigingen, maar immer in het eerste elftal. Eind jaren 70 keerde hij ( tijdelijk) terug in het Noorden en sloot weer aan bij Achilles en maakte wederom indruk waardoor weer een profclub zich meldde: FC Groningen! De brief in het fotoalbum is het bewijs: Theo Verlangen wilde hem graag bij zijn selectie. Maar wederom koos Piet voor zijn baan, bij AVEBE en later terug bij Shell. Die laatste werkgever bracht Piet samen met zijn vrouw Bea, die hem zijn hele (keepers)loopbaan support gaf, naar Brunei. In dit geweldige land met dito klimaat werkte Piet een zestal jaren voor Shell en schopte hij het uiteindelijk tot “international”, want samen met de andere Nederlanders die daar woonden en werkten vormden ze het “andere Oranje”.
Na zijn terugkeer naar Nederland sloot Piet zijn actieve voetballeven af bij Dalen, wel in het eerste uiteraard. Want voor minder deed hij het niet. De aanblik van iets te dikke scheidsrechters die de middencirkel niet uitkomen, en voormalige selectiespelers gecombineerd met gelegenheidsvoetballers bracht de inmiddels 42- jarige “Harense Van Beveren” geen uitdaging meer: “met alle respect voor deze voetballers, maar dat is aan mij niet besteed”!
En dus gooide hij het over een andere boeg: samen met andere voetbalvrienden ging hij fietsen: onder anderen Parijs – Roubaix en Luik –Bastenaken-Luik, om maar eens iets te noemen, staan op zijn erelijst! Hebben die fietstochten onder leiding van “Turfie” ook wat dat betreft nog ergens toe geleid!
Ondanks de vele omzwervingen, en successen bij diverse clubs, is vv Haren nooit uit het hart van Piet verdwenen. Het contact met oude vrienden van toen en de gedachten aan hen die er niet meer zijn, het doen zijn Haren hart sneller kloppen.En dan is het fijn dat alles is vastgelegd in die prachtige boeken en dus nog is te lezen en te bewonderen!
