Veel bekenden van de vorige keer.
Na een boeiende inleiding door Wim Grimberg met o.a. een filmpje van iemand die op zijn werk een hartstilstand krijgt werd de gehele procedure doorgenomen t.a.v. wat je moet doen als iemand reanimatiebehoeftig is. Guus Sluysmans heeft vorig jaar nog iemand gereanimeerd, met succes.
Als je op het Alert-systeem bent aangesloten kun je opgeroepen worden als iemand in de omgeving reanimatiebehoeftig is.
De theorie werd in de praktijk toegepast op 4 oefenpoppen, gekoppeld aan een registratiesysteem. Hierdoor een feedback mogelijk wat betreft jouw skills. Zowel de frequentie als de diepte van de hartmassage en de beademing werden geanalyseerd.
Later geoefend met de rescue-mask: hygiënischer en langer vol te houden.
Tot slot de automatische electronische defibrillator (AED).
Zelf maak ik de reanimatietraining van Wim 3 tot 4 x per jaar mee.
En het is (of lijkt?) zo simpel! Toch moet je elk jaar blijven oefenen. Natuurlijk verloopt zeker niet elke reanimatie succesvol. Maar niets (kunnen) doen leidt tot een blijvende asystolie (synoniem voor dood).
Is er een dokter in de zaal? is niet van toepassing! Want het gebeurt op een andere plaats en op een onverwacht moment. En als jij in de buurt bent dan kun jij hopelijk met medestanders de 10 minuten overbruggen voordat de ambulance met de professionals en hun apparatuur is gearriveerd.
Ik moest ook even denken aan die wat oudere scheidsrechter die tijdens een zaalvoetbalwedstrijd niet wist wat hij moest doen toen een speler reanimatiebehoeftig werd. Hij was onthand. Hij had nog nooit een reanimatietraining van Wim Grimberg meegemaakt.
Chapeau voor Bryan Huizinga, een jonge scheidsrechter die iemand heeft gered na een hartstilstand.
Alle aanwezigen waren geslaagd. Tot volgend jaar!! U toch ook?
Theo Kok