Sommigen zullen het zich nog wel herinneren. In ieder het toenmalige bestuur van onze scheidsrechtersvereniging. En de genodigden: 4 scheidsrechters van verschillende disciplines. Te weten, hockey, voetbal, softbal en rugby. De presentatie was klaar, inclusief een video. Het thema: agressie in de sport. Vooral, hoe mee om te gaan? Inmiddels een uitgekauwd onderwerp, maar toen nog nieuwswaardig. Het publiek: nul. En voor de mensen die het nog niet goed gelezen hebben: nul. Frits van Turenhout was al jaren dood.
Puppyvoetbal, een afscheidswedstrijd van een topklasse-speler, het horeca-toernooi, een in memoriam voor de coach van mijn jongste zoon die als actieve coach de strijd moest staken tegen een ernstige ziekte en toch ook de 3e helft. Af en toe een zucht als blijkt dat een betaald voetbal-scheidsrechter de rode kaart onterecht in zijn zak houdt.
Enkele jaren voordat ik voor de 1e keer een bal aanraakte ging ik met ons gezin naar Zurich. Althans, in de buurt. Een van mijn mooiste vakanties voor een jongen van amper 13 jaar. Koeien met bellen, glooiende heuvels en puntige bergen in een ongerepte natuur. Wandelen en als beloning een glas sap van een echte appel. Mijn vader ging voor de lol in een met water gevulde badkuip zitten. Eigenlijk alleen bedoeld als drinkplaats voor het vee.
Ik mocht studeren, evenals mijn 3 jongere broers. Hij moest daarvoor wel voor 3 bazen werken. Want zijn basis-inkomen was lang niet toereikend. Ik hoef niet meer terug naar Zwitserland. Achter de hoge gebouwen staan de koeien nu in megastallen. Ik denk wel met weemoed terug. Bij het betreden van het te hoge groene gras ligt mijn overbuurman van 79 te slapen op zijn naar achter geklapte stoel van 13 in een dozijn.
Het werd tijd om naar de camping te gaan.
Theo Kok
