Als oud-lid en vrijwilliger van de vv Haren kom ik te weinig op sportpark de Koepel om een mening te vormen, laat staan een column te schrijven over de huidige staat van wat ooit in mijn ogen “de mooiste club van Haren en omgeving” was. Maar als dan je schoonzus, en ook nog eens nieuwbakken voorzitter van de club, je persoonlijk vraagt of je in aanloop naar het 90 jarig jubileum wel af en toe een stukkie wilt schrijven, zeg dan maar eens “Nee”.
Maar om een mening te vormen, moet je ook op de hoogte zijn. En dus besloot ik zaterdag 3 mei eens een bezoek te brengen aan sportpark De Koepel, alwaar de boys in zwart-wit opnieuw een poging gingen wagen in de strijd tegen degradatie wat punten te sprokkelen. Omdat ik wat later arriveerde, had ik het eerste doelpunt reeds gemist: tegenstander De Heracliden had al in de eerste minuut het net achter keeper Rik gevonden en dus keek Haren tegen een achterstand aan. Schoorvoetend sloot ik aan bij een clubje vaste supporters: zouden ze me nog herkennen na al die tijd? Was ik nog welkom? En ik moet zeggen, er viel een last van de schouders toen bleek dat ik door een ieder enigszins verbaasd, maar joviaal werd begroet. Ik was weer thuis!
De wedstrijd was er één als dertien in een dozijn, althans de eerste helft: slecht voetbal, hoop gemopper langs de lijn van “de beste kapiteins aan wal” en ondertussen gesprekken over ditjes en datjes, hier en daar wat grootspraak en geouwehoer en uiteraard een drankje in de hand. Wat dat betreft is er door de jaren heen niets veranderd.
Echt leuk werd het de tweede helft. Nou ja leuk, meer een ergernis, maar dat maakte het dan ook wel weer leuk. Want terwijl Haren op jacht ging naar de gelijkmaker, en dit niet altijd even goed aanpakte, besloot de man met de vlag van de tegenstander ook maar even zijn onkunde te tonen. Bewust of niet bewust, dat laat ik in het midden, maar beslissend was het in ieder geval. Bij twee goal-momenten vertolkte hij de hoofdrol: eerst door wél en later door níet te vlaggen. En dit leverde het nodige commentaar op vanuit de Haren hoek (en dan druk ik mij zwak uit). Al met al werd er twee keer “gescoord”, telden beide doelpunten niet en lukte het “onze boys” niet broodnodige punten te pakken. Tot overmaat van ramp deed ook de scheids van dienst nog een duit in het zakje met een rode kaart voor de tegenstander waar je vraagtekens bij kon zetten, en een penalty die makkelijk gegeven werd, wat dan ook het nodige tumult met een paar gele en zelfs rode kaart aan Haren kant opleverden. Grensrechter “Bunting” (door de Haren kern vernoemd naar de darter) voelde zich nog even “bedreigd” door opmerkingen van de kant en dus eindigde deze wedstrijd vol onbegrip en ongenoegen.
Al met al een rumoerige terugkomst bij de club waar ik zoveel jaar rondliep. Toen ik terugliep naar mijn fiets liet ik de wedstrijd nog even de revue passeren en bedacht mij: “eigenlijk is er door de jaren heen weinig veranderd, voetbal is en blijft emotie! En bovenal: is het maar een spelletje……..”
Hosemann
