𝐀𝐬𝐬𝐢𝐬𝐭𝐞𝐧𝐭-𝐥𝐞𝐢𝐝𝐞𝐫 𝐊𝐨𝐞𝐦𝐚𝐧 𝐛𝐢𝐣 𝐯𝐯 𝐇𝐚𝐫𝐞𝐧
Een jubileum betekent ook terugkijken naar het verleden. Het verre verleden, hoe het begon, maar ook het recente verleden, met bijvoorbeeld de switch van zondag- naar zaterdagvoetbal. In die roemruchte geschiedenis van de vv Haren is er veel gebeurd, zowel op als rond de velden, hier in Haren, maar ook in de wijde omtrek.
In mijn persoonlijk geheugen staan er genoeg verhalen gegrift die op feestje en partijen de moeite waard zijn om te vertellen. Verhalen die soms ook een eigen leven gaan leiden en dan misschien niet helemaal meer kloppen met de werkelijkheid. Maar ach, zolang je er een gezellige avond mee opluistert, en er niemand is die het kan staven, wat maakt het dan uit!
In dat kader is het wellicht gevaarlijk om hier zo’n verhaal uit de doeken te doen, omdat het nu eenmaal in mijn kop zit, en ik niet echt een archief heb waar ik de juiste feiten kan achterhalen. Maar met het risico dat ik er door deze en gene op aangesproken word, wil ik het de lezers niet onthouden.
Het moet ergens in het begin van de jaren tachtig zijn geweest, onze vereniging had een bloeiende damesafdeling, met een eerste elftal dat meedeed voor de prijzen. In de schaduw van dit team was ook een tweede elftal actief, een mix van leuke meiden , waarvan de één wat meer en de ander wat minder talent had. De leider van dit team, Jans Klaas Vos, had mij gevraagd of ik grensrechter wilde worden en zo geschiedde. Wekelijks gingen we met dit stel op pad, met wisselende resultaten, vaak op achteraf gelegen sportvelden waar geen hond stond te kijken, behalve wat enthousiaste ouders die meekwamen. Op een gegeven moment , ik weet niet meer hoe en waarom, werd het begeleidingsteam uitgebreid en hadden we ineens een staf waar menig eerste elftal jaloers op was in die tijd. Eén van de begeleiders was een jonge voetballer, die het nogal goed bleek te doen bij een lokale profclub en dus ook populair was bij onze speelsters. De reis ging naar De Wilp, alwaar we tegen de plaatselijke Girls moesten aantreden.
Het was een grauwe zaterdagochtend, miezerig weer, erg vroeg, dus niet de tijd en het weer om even langs het voetbalveld te staan. We kwamen dan ook aan op een verlaten sportpark, waar enkel een oud mannetje en een jong ventje tegen het hek stonden te kijken hoe onze dames richting de kleedkamers liepen. Ineens zag het jonge ventje iets bekends, riep een naam en sprong op zijn fiets…Het was namelijk nog niet de tijd van mobieltjes en whatsapp, dus om iets over te brengen moest je echt in actie komen.
Toen onze dames zich in hun sporttenue hadden gehesen en aan een serieuze warming up wilden beginnen, was er van een verlaten sportveld geen sprake meer. Half het dorp leek uitgelopen, vooral veel jeugdige voetbalfans en ook vrouwelijk schoon. De aanwezigheid van onze nieuwe assistent-leider was als een lopend vuurtje door het dorp gegaan.
Nu, jaren later, komt deze oud-voetballer niet als assistent-leider, maar als bondscoach naar Groningen met zijn elftal, en was “onze” Euroborg in no-time uitverkocht. Benieuwd of Ronald zich die zaterdag in De Wilp ook nog herinnert…
